Gerçek dostuma

Dost; seni koruyan, senle saçmalayan, saçmalıklarına göz yumandır. Bazen ailenden çok seni şımartan her anında yanında olan olmasa da bunu hissettirebilendir. Dost okunduğu gibi tek kelime değildir. Her zaman fazlasıdır. Peki, nerde bulunur bu dost? Gitsek pazara desek ki yarım kilo dost ver. Verir mi? Ya da markette mi satılır bu dost? Kiloyla mı satılır?
Bana göre tek

 dost kelimelerimdir, kelimelerimin birleştiği yazılardır. Çünkü ben ne zaman dost sıfatını bir insan üzerine giydirsem hep küçük gelmiştir kalıbına. Ya da büyüktür o insanın hayallerinden. Kısacası kimse taşıyamadı bu sıfatı. Oysa çok zor değildi zor günümdü yanımda olmak. Şimdi diyeceksiniz ki madem dostun olmuyor nerden biliyorsun dostluğu? Nasıl anlatıyorsun kelimelerle? Ben, dostluğu kız kardeşimde öğrendim. O karşılıksız beni seven, bana ben olma şansını veren, her şeyime rağmen bana katlanan tek insandı. O tam anlamıyla bir dosttu. Her yaşadığımız aramızda kalıyordu. Sabah gözümü açtığımda ve akşam gözümü kapattığımda tam karşımda duran o yatakta o olmazsa olmuyordu. ‘Yorma kendini; Bırak hayatına eşlik etmek isteyenler seninle gelsin.’ Demiş Charles Bukowski. Kardeşim ise bana hayatım boyunca her durumda eşlik etmekten vazgeçmeyecek tek kişi. Bizi bize bağlayan bağ sadece kardeşlik değil aslında.Çünkü ne kardeşler gördüm düşman gibilerdi.Her şeye sahip olan fakat sevgisiz olan insanlar gibiydiler.Fakat biz bambaşkaydık.Bu yüzden bana dostluğu o öğretti..
Benden 5 yaş küçüktü belki.Hayattan anladığı hiçbir şey yoktu.Yaşamak basitti.Mutluluğu,üzüntüsü,korkuları benimkinden bambaşkaydı beklide ama o hep anladı beni.Nelere üzüldüğümü,nelerin içimi acıttığını,gülüşlerimin sahte mi gerçek mi olduğunu.Yeri geldi beni benden daha iyi tanıdı.O hayatımda tanıdığım en mükemmel insandı ve hâlâ da öyle.Seni anlayan biri olduktan sonraki aradaki yaş farkı lanet bir sayıdır.Bu yüzden onu seviyorum..