Sonsuzluk gözyaşlarında gizlidir.

Söyleyip anlattıklarından çok,susup içine attıkları,anlatamadıkları yorar insanı. Gözyaşlarını akıtanlar yorar insanı.Güvensizlik,hep bir eksiklik..Tam her şey güzel derken aniden çıkan aksilikler üzer insanı.En ufak bir şeyle mutlu olmak zorken en ufak bir sorunla üzülebilir insan.Ve der ki kendine ''hangi günahımın bedeli tüm bu imtihanlar,hangi mazluma acı çektirdim de bu haldeyim?''

   Etrafında seni üzmeye planlı bir avuç insan var.İyi de desen kötü de desen haksızsın.Geçmişteki ufak birkaç hata yüzünden geleceğini karartıyorlar.Bir batağa itiyorlar adım adım.Oysa onlar bundan habersizler.Onlara göre tüm bu kötülükleri hak ediyorsun.Onlar hep haklı,sense suçlusun.Tek bir şahidin yok zaten haklı olsan da.Kelimeler bile kendini haklı göstermeni engelliyorlar.Adam akıllı düzgü bir cümle kuramıyorsun.

   Hiç bir şeyde takdir göremiyorsun da..Sanki yaptığın her şey senin görevin,mecbursun.Oysa sen böyle bir bataklıkta dikeni az gülsün.Onlar sadece dikeni görüyorlar.Oysa sen geceleri öyle içten ağlıyorsun ki ellerini açıp dua edince bile kendini suçlu hissediyorsun.Ve bunu kimse anlamıyor.Ağlarken boğazına bir düğüm dolanıyor, yutkunamıyorsun. Bunların hiçbirini kimse anlamıyor çünkü bunlar bile anlatamadıklarını ışığa çıkaramıyor.Çünkü bu cümleler ve her bir kelime, içinde anlatamadığın sızıyı  ifade edemiyor.Bu yüzden sadece yalnızken hıçkıra hıçkıra ağlıyorsun ve bunu da kimse bilmiyor.Ey anlatamayanlar derneğinin asil üyesi,inan ben seni anlıyorum.Acılar paylaşıldıkça sızısı azalır.Haydi uzat elini şu ıssız dünyaya.Akıtalım göz yaşlarımızı sonsuzluğa.